Deadlines en ik, gaat dat goed of niet?

Het heeft me vier jaar gekost om in balans te komen met mijn lijf en hoofd en te verwerken hoe mijn leven eruit ziet nu ik werkelijk luister naar mijn lichaam. Leven met lipoedeem, chronisch pijn- en vermoeidheidsyndroom en astma is lastig, en iedere dag is een uitdaging. Schrijven is een van de dingen die mij de afgelopen jaren heeft geholpen om positief te blijven, want hoe weinig ik op sommige momenten ook schreef, ik creëerde iets en ik werd en word er blij van. 

Deadlines zijn echter een trigger en een energievreter voor me, heb ik gemerkt. Al wil ik iedere keer vertellen aan mijn lezers wanneer iets verschijnt of waar ik mee bezig ben, het is lastig om jou als lezer geen perspectief te kunnen geven over wanneer een vervolg in een reeks wordt gepubliceerd. Ik snap dat het frustrerend is, ik snap het echt helemaal. Maar om liever voor mijn lijf te zijn (en dus een betere balans in energie te hebben en te houden) wil ik me ver van deadlines houden. Toch wil ik blijven vertellen waar ik mee bezig ben. 

Ik heb een lijst met titels die ik nog uit wil brengen, van alle manuscripten die op de Plank der Planken liggen. Het was een hele mooie lijst; bij ieder jaartal in de komende vijf jaar had ik staan welk boek ik uit wilde brengen. Een hoe dichterbij dat jaar kwam, hoe meer ik leeggezogen werd. Veel te ambitieus. Veel te veel en dus heb ik die lijst onder handen genomen. Een van de eerste dingen die ik gedaan heb is de jaartallen weghalen van het jaar wanneer ik vond dat de boeken gepubliceerd moesten zijn.
Wow, dat was echt een heel apart gevoel, alsof er een gewicht van mijn schouders was gehaald.
Nu zul je misschien denken had dat eerder gedaan of zo moeilijk is dat toch niet?
Toch was het moeilijk.
Loslaten is moeilijk, nog steeds.
Deadlines halen was het laatste dat ik los moest leren laten. 
Dus deadlines en ik gaan niet langer samen… 
Wat een opluchting!